Schoen zetten en wat stop Sint erin?
Vanaf wanneer laten we de kinderen de schoen zetten, hoe vaak en wat stoppen we er in? Elk jaar weer denk ik er over na en elk jaar komen we weer op het zelfde uit, één keer per week zetten de meiden de schoen thuis en er zit een klein cadeautje in. De eerste keer dat de schoen gezet mag worden is op de dag dat Sinterklaas voet aan wal zet in Wageningen. Voor dit jaar was dat afgelopen zaterdag 14 november.
Bij navraag in onze omgeving en bij het zoeken op internet zie ik grote verschillen, kinderen die om de dag wat in schoen krijgen maar ook kinderen die één keer de schoen zetten tussen aankomst en vertrek van Sint. Het is dus sterk wisselend, dat wisselende is niet alleen van toepassing op de frequentie maar ook als je het hebt over wat er in de schoen gaat. De één krijgt een mandarijn en pepernoten en de ander krijgt een flinke doos Lego.
Natuurlijk zijn dit keuzes die de ouders maken, mede afhankelijk van het budget dat je hebt als gezin. Als er meer financiële middelen beschikbaar zijn, is het makkelijker om de schoen wat vaker te vullen of kan er een wat duurder cadeautje gegeven worden.
Wij hebben er voor gekozen om de schoen één keer per week te vullen met een cadeautje, daarnaast hebben ze een lieve opa, oma en tante waar ze ook eens per week de schoen mogen zetten. Natuurlijk proberen onze meiden het uit, ze zetten de schoen wel vaker en treffen dan ook regelmatig een lege schoen.
Dan het volgende vraagstuk, wat stop je in de schoen? Kies je voor een cadeau van het wensenlijstje of niet? Geef je echt een klein, goedkoop cadeautje of toch een groter cadeau in de schoen? Of kies je voor een chocolade letter, mandarijn of ander lekkers?
Bij navraag en zoeken op internet hoor en zie je toch echt grote verschillen, van een stickervelletje of vouwblaadjes tot een behoorlijke doos Lego of Playmobil. Het loopt zo uit één en niets is goed of fout, het is en blijft de keuze van de gever. Wat overigens niet wil zeggen dat ik er geen mening over heb of er best kritisch naar kijk.
Afgelopen zondag hebben onze kinderen wat ik hun schoen gekregen, een klein make-up spiegeltje en een potje in de vorm van een uil met handcrème die ze graag wilde hebben. Het bedrag dat ik per kind uitgaf voor deze cadeautjes was nog geen € 2,–.
Om betaalbare cadeautjes te verkrijgen ben ik vanaf de zomer spulletjes voor de feestdagen aan het kopen. Niet dat ik er winkels voor afloop en echt aan het zoeken ben, maar als ik iets leuks voor een mooie prijs tegen kom gaat het mee. De schoencadeautjes zijn altijd wat goedkopere en kleinere cadeautjes, de ene keer sokken de andere keer pennen of stiften.
Hoe vaak wordt er bij jullie in het gezin een cadeautje in de schoen gedaan En wat voor een cadeautje zit er dan in?
De wereld… hoe ver moet het nog komen?
Ongelooflijk wat er zicht vrijdag af heeft gespeeld in Parijs, de beelden staan op mijn netvlies gebrand. Hoe kan het toch zijn dat er mensen zijn die de mensheid zo kunnen beschadigen? Hoe kan het dat mensen zo worden of zijn? Hoe kan het toch dat er acht mensen zoveel mensen kunnen verwonden en doden, hoe kom je tot zo’n daad? Ongelooflijk!
Vrijdagavond, in eens komt er een push berichtje op mijn telefoon “Aanslag in Parijs”, verdere info volgt staat erbij. We kijken op internet en er komen extra uitzendingen van het journaal, ik kan niet stoppen met kijken. Alle informatie wil ik tot me nemen, ik hoop dat al die mensen er goed vanaf komen.
Mijn hart klopt in mijn keel en begin het te voelen in mijn buik, ik hoop dat het alleen bij de zelfmoordaanslag bij het stadion blijft. Al snel blijkt er nog meer te volgen, een schietpartij bij een restaurant, nog een zelfmoordterrorist bij het stadion, een schietpartij en een zelfmoordterrorist bij horecagelegenheden, weer een terrorist met bomgordel niet ver bij het stadion vandaan en het drama eindigt uiteindelijk bij Bataclan.
De meeste slachtoffers zijn daar gevallen, terroristen die schietend binnenkomen tijdens een concert. Er ontsnappen wat mensen maar lang niet iedereen en voordat er überhaupt hulpdiensten bij Bataclan zijn verschijnen er al berichtjes op Facebook en Twitter van mensen die daar aanwezig zijn. Hartverscheurend en schreeuwend om hulp, zo komen de berichtjes bij me binnen.
Ik besluit te gaan douchen en mijn bed in te gaan, maar toch zet ik op de slaapkamer de televisie aan, ik wil kijken… de man in huis kan zijn ogen niet open houden. Mijn hoofd zit al vol maar nu nog voller, ik wil de informatie tot me nemen ik zou willen dat het stopt, hoe kan het toch zo ver komen? Hoe komen mensen tot zo’n daad? Als de man in huis wat wakker wordt vertel ik hem weer iets, hij snurkt al weer en geniet van zijn nachtrust. De rust die ik verre van voel, ik voel onrust en onmacht!
Hoe kunnen wij nu met z’n alle morgen een feestje vieren? Hoe kunnen we nu gezellig Sinterklaas en zijn Pieten welkom heten terwijl er op een dik uur vliegen van huis zoiets vreselijks gaande is? Hoe kan ik een leuk Sint blogje plaatsen?
Inmiddels moet ik naar het toilet, ik loop langs de kamers van de meiden en besef me dat zij zich verheugen op de dag van morgen of eigenlijk inmiddels straks. Het is immers als vroeg in de ochtend als ik me dit besef! Ik besluit dat we de kinderen het feestje niet af mogen nemen omdat er een groep mensen is die de mensheid aantast, die mensen onveilig laat zijn, die mensen verwond en mensen dood.
Mijn wekker gaat, het eerste wat ik denk is “Hé de televisie stond toch aan?” het blijkt dat ik in slaap ben gevallen en mijn partner heeft de televisie uitgezet. Mijn telefoon ligt naast me, ik pak hem om het laatste nieuws te bekijken. Wat een nieuws, een hoop feiten en de eerste profielen van daders zijn bekend. Wat een wereld, het is absurd.
Het blogje wat voor vandaag gepland stond heb ik vooruit geschoven, daarvoor is deze blog in de plaats gekomen. Toch even opschrijven hoe het voelt, hoe ik het heb ervaren en hoe ik er over denk.
Samen met de kinderen, mijn zusje en moeder hebben we de Sint en zijn pieten welkom geheten en hebben we plezier gemaakt. Genoten van de blije gezichten en genoten van de zichtbare gezonde spanning, die ondanks de wetenschap dat het allemaal een sprookje is toch aanwezig is.
Met heel mijn hart hoop ik dat het bij deze aanslagen blijft, al vrees ik dat het nog lang niet klaar is.
Opvoeding en Sinterklaas hoe ga je ermee om…
Morgen komt Sinterklaas met zijn pieten aan in Wageningen, tijd voor voor een sint blog! Hoe gaat het er aan jullie gezin aan toe als het om Sinterklaas gaat? Of hoe ging het in jullie gezin toen je zelf klein was? Wij hebben er voor gekozen om vanaf het begin af aan eerlijk te zijn, maar wel op onze manier! Ondanks de wetenschap van hoe het (zo ongeveer) zit blijft het een spannende en leuke tijd!
De eerste keer dat Sint met zijn Pieten hier in Wageningen weer van de boot stapte na de geboorte van onze dochter raakte we in gesprek over hoe we onze kinderen dit verhaal wilde laten geloven. We besloten af te wachten en te kijken hoe het zou gaan lopen met het hele Sinterklaas sprookje, we zouden het verhaal niet vertellen en afwachten wat ze er zelf van zou geloven of niet.
Toen onze dochter bijna drie jaar was sprak zij voldoende gebarentaal om ons duidelijk te maken dat het toch wat vreemd was die Pieten. Zwarte Piet was zo zwart niet, en waarom hadden ze altijd handschoenen aan? Laten we het houden op een jong kind met oog voor details.
We besloten onmiddellijk dat we geen verhaal in stand wilde houden, maar haar zouden laten gaan en kijken wat ze er zelf van zou gaan maken. Niets geen geheimzinnig gedoe, geen sprookjes. Gelooft ze, prima… gelooft ze niet of twijfelt ze ook goed! Stelt ze vragen geven we antwoord, een eerlijk antwoord. Zo hebben we het met onze jongste dochter ook gedaan, werkt prima hier!
Al snel zagen ze opa Piet zonder pruik en handschoenen, ze herkende stemmen van Pieten en begon ze passende namen te geven toen ze wat ouder werd. Ze zag hoe mijn zusje en ik de buurman, vriend, opa, kennis of soms een wildvreemde omtoverde tot Zwarte Piet, het was en is gewoon voor onze dochters. Het is nooit anders geweest, ze weten niet beter.
Ze weten dat het gemaakt is, dat er gewone mensen in de pakken en onder de schmink zitten. Opa is opa, maar als hij helemaal klaar is, is het Opa Piet geworden en onze buurman wordt Malle Piet. Een andere bekende heet Piet Frans en zo hebben ze allemaal een naam die in de buurt komt, dicht bij de persoon hoort of min of meer gelijk is aan de eigen naam. Papa speelt volleybal met Sinterklaas, toen ze daar achter kwamen was het natuurlijk helemaal lachen!
Onze meiden hebben gewoon elk jaar cadeautjes gekregen, eerst vertelde we gewoon niets en er is zelfs een keer een piet langs geweest. Prachtig vonden ze het, ondanks dat ze het weten hoe het zit! Nu gaan ze zelfs mee cadeautjes halen voor andere maar ook als we voor Speelgoedbank Wageningen cadeautjes gaan kopen, klaarzetten of inpakken.
Wat we zelf nog het mooiste van het hele verhaal vinden is dat de vriendjes en vriendinnetjes van de oudste er nu ook langzaamaan achter komen en weten dat het haar Opa is die Opa Piet op school. Onze oudste zal je nooit horen vertellen hoe het zit, onze jongste ook nog niet… maar dat kan maar zo anders worden. Deze mama zit met sinterklaas op school, zodra ze de klassen van de kinderen in gaan ben ik erbij, om onze meiden maar ook de kinderen die het wel weten in de gaten te houden.
Kortom, opvoeding en Sinterklaas je kan er alle kanten mee op! Laat je het een sprookje zijn en doe je er alles aan om te voorkomen dat ze er ‘te vroeg’ achter komen? Laat je het op z’n beloop of vertel je ze zodra het bespreekbaar wordt uit? Of misschien net als bij ons, groeien ze op met de wetenschap dat het nu eenmaal zo is als het is, een gemaakt verhaal?
Apenheul in de herfst
Er waren eigenlijk geen plannen voor die bewuste zaterdag, toen ging de telefoon een paar dagen van te voren. Mijn zusje had nog kaartjes liggen voor de Apenheul, geldig tot en met 31 oktober 2015! Dat kon dus nog precies, ook waren er kaartjes bij voor een apenwaaier en zo gingen we bewapend met apenwaaier het park in.
Zodra we in het eerste gedeelte waren met loslopende aapjes zag je de apen de kinderwagens in duiken, we bleven even kijken we even verwonderd staan kijken. Ze weten het precies, daar valt wat te halen in die kinderwagens vol met etensresten!
Iets verderop was een aapje op zoek naar eten onder de bladen, de meiden vonden het wel intressant.
Onze jongste dochter begreep maar niet waarom ze nu echt niets mocht eten onderweg, onze dame heeft een gave om altijd eten te willen op momenten dat het toch echt niet kan of mag. Net als hier in de Apenheul, precies in een zone waar je niets mag eten i.v.m. het feit dat de apen het rustig afpakken en het niet goed is voor hun gezondheid. Daar had onze dame wat minder begrip voor.
Er waren ook verschillende vogels, zo vond onze oudste een veertje van een eend en van één of andere gekke rare vogel.
We hebben enorm genoten, voor mij was het heel lang geleden dat ik naar de Apenheul ben geweest. Ik vermoed dat mijn laatste keer tijdens een schoolreisje is geweest in mijn eigen basisschool periode.
Wat is dit een prachtige aap, mooie kleuren, sterk en zo duidelijk om zich heen aan het kijken.
Er is ook een soort “bomen pad” wat hoger tussen de bomen loopt, daar kwamen we deze moeder tegen met haar kleintje op de buik, prachtig zo tussen de gekleurde bladeren.
Bloggen, schrijven en bezig zijn... heerlijk! 