De wereld… hoe ver moet het nog komen?

Ongelooflijk wat er zicht vrijdag af heeft gespeeld in Parijs, de beelden staan op mijn netvlies gebrand. Hoe kan het toch zijn dat er mensen zijn die de mensheid zo kunnen beschadigen? Hoe kan het dat mensen zo worden of zijn? Hoe kan het toch dat er acht mensen zoveel mensen kunnen verwonden en doden, hoe kom je tot zo’n daad? Ongelooflijk!

Vrijdagavond, in eens komt er een push berichtje op mijn telefoon “Aanslag in Parijs”, verdere info volgt staat erbij. We kijken op internet en er komen extra uitzendingen van het journaal, ik kan niet stoppen met kijken. Alle informatie wil ik tot me nemen, ik hoop dat al die mensen er goed vanaf komen.

Mijn hart klopt in mijn keel en begin het te voelen in mijn buik, ik hoop dat het alleen bij de zelfmoordaanslag bij het stadion blijft. Al snel blijkt er nog meer te volgen, een schietpartij bij een restaurant, nog een zelfmoordterrorist bij het stadion, een schietpartij en een zelfmoordterrorist bij horecagelegenheden, weer een terrorist met bomgordel niet ver bij het stadion vandaan en het drama eindigt uiteindelijk bij Bataclan.

De meeste slachtoffers zijn daar gevallen, terroristen die schietend binnenkomen tijdens een concert. Er ontsnappen wat mensen maar lang niet iedereen en voordat er überhaupt hulpdiensten bij Bataclan zijn verschijnen er al berichtjes op Facebook en Twitter van mensen die daar aanwezig zijn. Hartverscheurend en schreeuwend om hulp, zo komen de berichtjes bij me binnen.

Ik besluit te gaan douchen en mijn bed in te gaan, maar toch zet ik op de slaapkamer de televisie aan, ik wil kijken… de man in huis kan zijn ogen niet open houden. Mijn hoofd zit al vol maar nu nog voller, ik wil de informatie tot me nemen ik zou willen dat het stopt, hoe kan het toch zo ver komen? Hoe komen mensen tot zo’n daad? Als de man in huis wat wakker wordt vertel ik hem weer iets, hij snurkt al weer en geniet van zijn nachtrust. De rust die ik verre van voel, ik voel onrust en onmacht!

Hoe kunnen wij nu met z’n alle morgen een feestje vieren? Hoe kunnen we nu gezellig Sinterklaas en zijn Pieten welkom heten terwijl er op een dik uur vliegen van huis zoiets vreselijks gaande is? Hoe kan ik een leuk Sint blogje plaatsen?

Inmiddels moet ik naar het toilet, ik loop langs de kamers van de meiden en besef me dat zij zich verheugen op de dag van morgen of eigenlijk inmiddels straks. Het is immers als vroeg in de ochtend als ik me dit besef! Ik besluit dat we de kinderen het feestje niet af mogen nemen omdat er een groep mensen is die de mensheid aantast, die mensen onveilig laat zijn, die mensen verwond en mensen dood.

Mijn wekker gaat, het eerste wat ik denk is “Hé de televisie stond toch aan?” het blijkt dat ik in slaap ben gevallen en mijn partner heeft de televisie uitgezet. Mijn telefoon ligt naast me, ik pak hem om het laatste nieuws te bekijken. Wat een nieuws, een hoop feiten en de eerste profielen van daders zijn bekend. Wat een wereld, het is absurd.

Het blogje wat voor vandaag gepland stond heb ik vooruit geschoven, daarvoor is deze blog in de plaats gekomen. Toch even opschrijven hoe het voelt, hoe ik het heb ervaren en hoe ik er over denk.

Samen met de kinderen, mijn zusje en moeder hebben we de Sint en zijn pieten welkom geheten en hebben we plezier gemaakt. Genoten van de blije gezichten en genoten van de zichtbare gezonde spanning, die ondanks de wetenschap dat het allemaal een sprookje is toch aanwezig is.

Met heel mijn hart hoop ik dat het bij deze aanslagen blijft, al vrees ik dat het nog lang niet klaar is.